نمي دونم اصلا واسه چي اومدم حرف بزنم. من نه اهل مخالفتم، نه اهل موافقت و طرفداري متعصابانه و بي جا. نه از اون آدمايي خوشم مياد که مدام به همه چي گير مي دن و همه ي بدبختي هاشونو سر دولت هوار مي کنن، نه از اونايي که خودشونم نمي دونن با حمايتاي بي جاشون دارن چه به روز خودشون ميارن. من فقط مي دونم يه زماني که بچه تر بودم افتخار مي کردم که تو مملکتي دارم زندگي مي کنم که توش آزادي بيان هست. که نظرتو موافق يا مخالف مي شنون. اما حالا که يه جورايي بزرگ شدم و چشام يکمي باز شده، مي بينم اونقدرا هم به قوانين اسلاميمون که همه هم بهش افتخار مي کنيم پايبند نيستيم. منم عاشق راه امامم. اما يکم منطقي فکر کنيم! نذاريم تعصباتمون کورمون کنن. راه امام درست بود امام الان تو بد مسيري افتاده. منم خيلي چيزها رو قبول دارم و با ديدنش افتخار مي کنم به ايراني بودنم. اما يه جاهايي ديگه کاسه ي صبرم لبريز مي شه از بي عدالتي ها و وعده بعيدها. خوبه که نه بدبين باشيم، نه زيادي خوش بين. واقع بيني رو ترجيح نمي دي؟؟؟